Το σημερινό ταξίδι στο παρελθόν θα είναι συνέχεια του προηγούμενου «επεισοδίου», και έχει να κάνει με την θητεία μου στο δεξαμενόπλοιο «ΜΑΡΙΒΙΚ» της εταιρείας Χανδρής Ελλάς.
Μετά την ευτυχή κατάληξη από την περιπέτεια της υγείας μου στο δεξαμενόπλοιο «ΜΑΡΙΕΤΤΑ Χ» το πρώτο πλοίο της έναρξης συνεργασίας μου με την εταιρεία Χανδρής Ελλάς επέστρεψα από το Ισραήλ στην Χίο στις 14 Δεκεμβρίου 2003, είχα άδεια από τον θεράποντα ιατρό για 30 ημέρες και αφού έκανα Χριστούγεννα και πρωτοχρονιά με την οικογένεια μου στις 7 Ιανουαρίου 2004 πήγα στο γραφείο της εταιρείας στον Πειραιά για να «κλείσει» το συμβάν λόγω του ότι είχα απολυθεί από το πλοίο «Λόγω Ασθενείας».
Έτσι λοιπόν μετά τα διαδικαστικά στο Λιμεναρχείο Πειραιά και την βεβαίωση ότι έτυχα της προστασίας εκ μέρους των πλοιοκτητών κατά ασθένειας, ενημερώθηκα από τον διευθυντή πληρωμάτων της εταιρείας ότι εφόσον πήγαν όλα καλά και είμαι έτοιμος για εργασία με έχουν προγραμματίσει να μπαρκάρω τον επόμενο μήνα. Επέστρεψα στην Χίο και συνέχισα τις διακοπές μου και την πρώτη εβδομάδα του Φλεβάρη ενημερώθηκα ότι θα φύγω 15 με 20 του Φλεβάρη για το δεξαμενόπλοιο «ΜΑΡΙΒΙΚ».
Το «ΜΑΡΙΒΙΚ» ήταν Crude Oil Tanker(δεξαμενόπλοιο μεταφοράς αργού πετρελαίου) 81,000 τόνοι κατασκευασμένο το 1981 σε Ιαπωνικό ναυπηγείο για την Ιαπωνική εταιρεία ΝΥΚ και με το όνομα «KENYO MARU», όταν αγοράστηκε και εντάχθηκε στον στόλο της εταιρείας Χανδρής Ελλάς τον Νοέμβριο του 1994 είχε το όνομα «OCEAN VICTOR».
Πέρασε ο καιρός και στις 18 Φλεβάρη «πέταξα» για την Αυγούστα της Ιταλίας με την Αλιταλια μέσω Ρώμης. Στο Μαριβίκ επιβιβάστηκα το βράδυ της ίδιας μέρας στο αγκυροβόλιο της Αυγούστας, το πλοίο θα ξεφόρτωνε Crude Oil (αργό πετρέλαιο) που είχε φορτώσει από το λιμάνι Καρθαγένη της Ισπανίας. Την επομένη το πρωί πήραμε πλοηγό και δέσαμε για εκφόρτωση η οποία κράτησε 2 μέρες και με το τέλος της εκφόρτωσης παρέλαβα την διαχείριση του πλοίου. Με την αναχώρηση από την Αυγούστα πήρα οδηγίες για να πλεύσουμε προς το αγκυροβόλιο του Πειραιά, την επομένη το πρωί έλαβα οδηγίες από το γραφείο να προχωρήσουμε και να αγκυροβολήσουμε Νότια της νήσου Αίγινας όπου και παραμείναμε για 2 ημέρες και μετά αγκυροβολήσαμε στο αγκυροβόλιο του Πειραιά όπου και πραγματοποιήθηκαν ορισμένες εργασίες στο πλοίο. Φυσικά ανέβηκαν στο πλοίο αρκετά μέλη από της οικογένειες των ναυτικών που υπηρετούσαν στο πλοίο καθώς και από το γραφείο της εταιρείας.
Μετά το πέρας των εργασιών έλαβα οδηγίες για να πλεύσουμε για την Σεβαστούπολη της Ουκρανίας από όπου θα φορτώναμε Fuel Oil για εκφόρτωση στην Σιγκαπούρη, έτσι αργά το απόγευμα αναχωρήσαμε για την Σεβαστούπολη και το επόμενο πρωί περνάγαμε Δυτικά από την Χίο και Νότια από Ψαρά, πριν την είσοδο των Δαρδανελίων ενημερωθήκαμε από τον σταθμό του Τσανάκαλε ότι θα πρέπει να αγκυροβολήσουμε εν αναμονή πλοηγού για το πέρασμα των Δαρδανελίων της Θάλασσας του Μαρμαρά και τα στενά του Βοσπόρου για να βγούμε στην Μαύρη θάλασσα και να συνεχίσουμε το ταξιδι μας προς την Σεβαστούπολη.
O Βόσπορος (Τούρκικα: İstanbul Boğazı) είναι φυσικός πορθμός και σημαντική διεθνής θαλάσσια οδός που βρίσκεται στη βορειοδυτική Τουρκία και αποτελεί μέρος του ηπειρωτικού ορίου μεταξύ της Ευρώπης και της Ασίας και διαχωρίζει την ασιατική από την ευρωπαϊκή Τουρκία. Ο Βόσπορος, η Θάλασσα του Μαρμαρά και ο πορθμός των Δαρδανελίων στα νοτιοδυτικά συναποτελούν τα Τουρκικά Στενά. Όντας ο στενότερος πορθμός του κόσμου που χρησιμοποιείται στη διεθνή ναυσιπλοΐα, ο Βόσπορος συνδέει τη Μαύρη Θάλασσα με τη Θάλασσα του Μαρμαρά, που η τελευταία με την σειρά της συνδέεται μέσω των Δαρδανελίων με το Αιγαίο Πέλαγος και από εκεί με τη Μεσόγειο.
Είμασταν στην 3η ημέρα αγκυροβολημένοι νότια της νήσου Ίμβρου οπότε και μέσα σε λίγες ώρες ήταν τόση η επιδείνωση του καιρού που αναγκαστήκαμε να σηκώσουμε την άγκυρα και να πλεύσουμε νότια προς την Λήμνο αφού πρώτα ενημερώσαμε τον σταθμό του Τσανάκαλε, ήταν από τις σπάνιες περιπτώσεις εμφάνισης θυελλωδών ανέμων και τρικυμίας (Storm) στο Αιγαίο. Με την «ψυχή στο στόμα» όπως λέει και ο λαός καταφέραμε και πήραμε την άγκυρα και βάλαμε ρότα για την Λήμνο από όπου και επιστρέψαμε ξανά στο αγκυροβόλιο της Ίμβρου μετά από 2 ημέρες. Στο αγκυροβόλιο παραμείναμε για άλλες 10 ημέρες οπότε ήρθε η σειρά μας για να πάρουμε πλοηγό για να βγούμε στην Μαύρη θάλασσα.
Η συγκίνηση μεγάλη περνώντας τα Δαρδανέλια και τα στενά του Βοσπόρου αντικρίζοντας το σύμβολο του Χριστιανισμού την Αγία Σοφία καθώς και το αποτύπωμα του Ελληνικού στοιχείου στα παράλια. Με την είσοδο μας στην Μαύρη θάλασσα αφήσαμε τον πλοηγό και συνεχίσαμε το ταξίδι για την Σεβαστούπολη. Φθάνοντας στην Σεβαστούπολη ο καιρός ήταν τελείως διαφορετικός με πολύ κρύο και χιόνι το όποιο έφτανε μέχρι την θάλασσα. Εδώ γνωρίσαμε έντονο Ελληνικό στοιχείο και Έλληνες που ζούνε ακόμα στην Σεβαστούπολη.
Η Σεβαστούπολη είναι πόλη – λιμάνι στο νοτιοδυτικό τμήμα της Κριμαίας. Ο πληθυσμός της πόλης το 2007 υπολογίζοταν σε 379.200 κατοίκους. Βρίσκεται στη χερσόνησο της Κριμαίας, στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Λόγω της θέσης της, είναι εδώ και αιώνες σημαντική ναυτική βάση, εξακολουθώντας και σήμερα να είναι βάση του Στόλου της Μαύρης Θάλασσας του ρωσικού (και πρώην σοβιετικού) ναυτικού. Η πόλη είναι κέντρο των δραστηριοτήτων αλιείας, θαλάσσιου εμπορίου, επιστήμης, βιομηχανίας και αναψυχής στη νοτιοδυτική Ρωσία.
Μετά από παραμονή 4 ημερών τελείωσε η φόρτωση και βάλαμε ρότα για το λιμάνι εκφόρτωσης Σιγκαπούρη, το ταξίδι θα είχε διάρκεια 15 ημέρες μέσω Βοσπόρου-Δαρδανελίων πέρασμα από το Αιγαίο και την Διώρυγα του Σουέζ-Αίγυπτο, τον διάπλου της κόκκινης θάλασσας(Red Sea), τον κόλπο της Υεμένης, την Αραβική Θάλασσα και μέσω του στενού της Μάλακας(Malacca Strait) στην Σιγκαπούρη. Το ταξίδι ήταν πολύ καλό και φτάσαμε στην Σιγκαπούρη όπου και έγινε αλλαγή πληρώματος κατά την παραμονή μας για εκφόρτωση. Μετά από παραμονή μιας εβδομάδας αναχωρήσαμε από την Σιγκαπούρη με προορισμό την Φουτζάιρα -Η.Α.Ε, είχαμε ήδη ενημερωθεί από το γραφείο και είχαμε παραλάβει στην Σιγκαπούρη τα απαραίτητα για την προετοιμασία του πλοίου για επισκευή στο Ντουμπάι-Η.Α.Ε.
Έτσι με την αποχώρησή μας από την Σιγκαπούρη καταστρώσαμε το πλάνο και ξεκινήσαμε το πλύσιμο των δεξαμενών και εν συνεχεία την απαλλαγή τους από επικίνδυνα αέρια(Gas Free) και τον καθαρισμό τους από τα κατάλοιπα(Sediments) των φορτίων, έτσι ώστε να είμαστε έτοιμη με την άφιξη στην Φουτζάιρα να παραδώσουμε τα κατάλοιπα και να συνεχίσουμε για την επισκευή στο Ντουμπάι. Είχαμε βγει από τα στενά του (Malacca Strait) και πλέαμε στον Ινδικό ωκεανό, το πλύσιμο των δεξαμενών συνεχιζόταν κανονικά και ο καιρός ήταν πολύ καλός, την επομένη ημέρα από την έξοδό μας από τα στενά του (Malacca Strait) γύρω στις 8 και τέταρτο το πρωί βρισκόμουνα στην γέφυρα και έπινα τον καφέ μου όταν ξαφνικά βλέπω εκτόξευση νερού στην περιοχή της Νο.2 δεξιάς δεξαμενής, αμέσως έτρεξα προς το σημείο και φθάνοντας είδα ότι είχε χτυπήσει στο κεφάλι ο υποπλοίαρχος και όπως ενημερώθηκα στα γρήγορα αυτό έγινε από μία βάνα(gate valve) που έσπασε και εκσφενδονίστηκε με την πίεση με αποτέλεσμα να χτυπήσει τον Υποπλοίαρχο στο πάνω μέρος του κεφαλιού και έναν εφαρμοστή(Fitter) ελαφρά στο πόδι.
Αμέσως μεταφέραμε τον Υποπλοίαρχο στο νοσοκομείο του πλοίου όπου αφού πλύναμε καλά την περιοχή του τραύματος με οξυζενέ για να καθαρίσει καλά το τραυματισμένο σημείο και να δούμε την «έκταση» του τραύματος που ήταν ένα σκίσιμο σε σχήμα ημισέληνου στην κορυφή του τριχωτού της κεφαλής και προσπαθούσαμε να σταματήσουμε την αιμορραγία, ήρθα σε επικοινωνία με τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό όπου και ενημέρωσα τον Ιατρό για το συμβάν και με προέτρεψε εφόσον είχαμε στο πλοίο ράμματα να προχωρήσω στο ράψιμο του τραύματος για να σταματήσει η αιμορραγία, αλλά λέγοντας τα νέα στον Υποπλοίαρχο αρνήθηκε να τον ράψω και έτσι πιέζοντας πολύ δυνατά το σημείο του τραύματος καταφέραμε να σταματήσουμε την αιμορραγία.
Την ίδια στιγμή κάναμε ανακοίνωση μέσω vhf radio (πολύ υψηλή συχνότητας ραδιοτηλέφωνο) ζητώντας εάν τυχόν βρισκόταν γιατρός στα παραπλέοντα πλοία χωρίς αποτέλεσμα, ενημέρωσα την εταιρεία και πήρα οδηγίες να πλεύσουμε για το λιμάνι Gale της Σρι Λάνκα για την μεταφορά του Υποπλοιάρχου στο νοσοκομείο για περαιτέρω έλεγχο και βοήθεια. Μετά την παροχή των πρώτων βοηθειών μεταφέραμε τον Υποπλοίαρχο στην καμπίνα του και σε τακτά διαστήματα ελέγχαμε την θερμοκρασία του σώματός του και δίνοντας του παυσίπονα και αντιβίωση βάση των εντολών του Ιατρού.
Επόμενο βήμα ήταν να ενημερώσω τους γονείς του Υποπλοιάρχου που ήταν και το πιο έντονο συναισθηματικά σημείο, στο τηλέφωνο ήταν η μητέρα του που την αγωνία και την λαχτάρα της μάνας και τα τρομαγμένα με έντονη φόρτιση λόγια της δεν πρόκειται να ξεχάσω πότε, στα λόγια της «έβλεπα» την κάθε μάνα… την μάνα μας!, ήμουνα τόσο συναισθηματικά φορτισμένος από την συνομιλία μας που ειλικρινά έκλαψα.
Το επόμενο διήμερο και μέχρι την άφιξη μας στο Gale ήμουνα χωρίς ίχνος υπερβολής συνεχώς στο πλευρό του και μέσα στην μεγάλη στεναχώρια μας εμφανίστηκε και ένα ολιγόλεπτο χαμόγελο όταν παρατηρήσαμε ότι το τριχωτό της κεφαλής του υποπλοιάρχου είχε γίνει ξανθό από την πολύ χρήση οξυζενέ, φυσικά είχε καλυτερεύσει και η διάθεση μας λόγω του ότι όλο το επόμενο 48ωρο η θερμοκρασία του σώματός του ήταν κανονική. Φθάσαμε στο Gale και αφού αποχαιρετήσαμε τον Υποπλοίαρχο μας αναχώρησε με την λάντζα για το νοσοκομείο στο Κολόμβο την πρωτεύουσα της Σρι Λάνκα. Φυσικά καθημερινά είμασταν σε επαφή με τον πράκτορα μαθαίνοντας νέα του μέχρι και που αναχώρησε για την πατρίδα.
Φυσικά ακολούθησαν οι απαραίτητες ανακρίσεις για το συμβάν του ατυχήματος και τον τραυματισμό του Υποπλοιάρχου το οποίο τελικά ήταν αποτέλεσμα «αποτυχίας κατανόησης» στις εντολές του υποπλοιάρχου από την ομάδα που εκτελούσε το πλύσιμο των δεξαμενών.
Στην Σιγκαπούρη είχαν επιβιβαστεί και ναυτολογηθεί Ανθυποπλοίαρχος και Δόκιμος Πλοίαρχος που μόλις είχαν πάρει ο μεν το δίπλωμα του υποπλοιάρχου και ο δε του Ανθυποπλοιάρχου και ήρθαν στο πλοίο για εκπαίδευση έτσι ώστε να αναλάβουν την θέση του υποπλοιάρχου και Ανθυποπλοιάρχου αντίστοιχα όταν θα έφευγαν, έτσι κάλεσα τον Ανθυποπλοίαρχο και τον ενημέρωσα ότι από σήμερα προάγεται σε υποπλοίαρχο και θα έχει την πλήρη συμπαράσταση και βοήθεια μου γιατί ήξερα ότι τον «έριχνα στα βαθιά» πολύ νωρίς και σε τέτοια περίπτωση με την προετοιμασία του πλοίου για επισκευή, αν και στην αρχή ήταν διστακτικός τελικά δέχτηκε και συνεχίσαμε την προετοιμασία, και μετά κάλεσα τον Δόκιμο Πλοίαρχο και τον ενημέρωσα ότι προάγεται Ανθυποπλοίαρχος και ότι αναλαμβάνει την βάρδια 8-12.
Μετά από μερικές ημέρες φτάσαμε στην Φουτζάιρα όπου και ενημερώθηκα από την εταιρεία ότι αναβλήθηκε η επισκευή και να ετοιμάσουμε το πλοίο για φόρτωση από την Ραστανούρα της Σαουδικής Αραβίας για εκφόρτωση στο Καράτσι του Πακιστάν, καταλαβαίνετε πως ένιωσα εκείνη την στιγμή όλα πέρασαν από το μυαλό μου και περισσότερο ο τραυματισμός του υποπλοιάρχου. Εδώ να σας πω ότι η συμφωνία με το γραφείο ήταν να κάνω 4μηνη θητεία στο πλοίο και θα ερχόταν να με αντικαταστήσει στα μέσα Ιουνίου ο Πλοίαρχος που είχα αντικαταστήσει τον Φλεβάρη.
Στην Φουτζάιρα φθάσαμε προς τα τέλη Μαΐου και αναχωρήσαμε για την Ραστανούρα στις 4 Ιουνίου όπου μετά από παραμονή 2 ημερών στο αγκυροβόλιο και 1 ημέρα για φόρτωση αναχωρήσαμε από την Ραστανουρα στις 8 Ιουνίου για το Καράτσι μέσω Φουτζειρας για πετρέλευση από όπου κατόπιν συνεννοήσεως με το γραφείο θα γινόταν και η αλλαγή Πλοιαρχίας, Στις 9 Ιουνίου 2004 το μεσημέρι ήμουνα στην γέφυρα και βγαίναμε από τα στενά του Ορμούζ βάζοντας ρότα για την Φουτζάιρα, γύρω στα οκτώ ναυτικά μίλια αριστερά από την πλώρη μας είδα με γυμνό μάτι ένα δεξαμενόπλοιο σταματημένο και από την τσιμινιέρα και τα σπυράγια της μηχανής να βγαίνει πολύ καπνός και ακούγοντας στο VHF την αναφορά ότι υπάρχει φωτιά στο μηχανοστάσιο του πλοίου και ζητούσαν βοήθεια για την κατάσβεση της, χωρίς δεύτερη σκέψη ενημέρωσα το γραφείο και προχωρήσαμε για το σημείο που βρισκόταν το πλοίο που ζητούσε βοήθεια, μόλις φθάσαμε στα 4 ναυτικά μίλια ήρθα σε επαφή με ένα πολεμικό πλοίο του Ομάν που ήταν ο «Συντονιστής» της επιχείρησης διάσωσης και λόγω του ότι ήμασταν σε έμφορτο κατάσταση ζήτησαν για λόγους ασφαλείας να παραμείνουμε στα 2 ναυτικά μίλια από το πλοίο και να αναμένουμε οδηγίες.
Στο σημείο αυτό παραμείναμε μέχρι αργά το απόγευμα οπότε και ενημερωθήκαμε από το πολεμικό πλοίο ότι είμαστε ελεύθεροι να φύγουμε και να προχωρήσουμε για τον προορισμό μας, και μετά από μερικές ώρες ήμασταν στην ράδα της Φουτζάιρας όπου επιβιβάστηκε ο αντικαταστάτης μου και άρχισε η πετρέλευση μας. Την επόμενη ημέρα το μεσημέρι (10 Ιουνίου 2004 ) παρέδωσα την διαχείριση του πλοίου στον αντικαταστάτη μου και με την λάντζα αναχώρησα για το λιμάνι της Φουτζάιρας που περίμενε ο πράκτορας για τα διαδικαστικά και την μεταφορά μου στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι. Φθάνοντας στο λιμάνι της Φουτζάιρας μου έδειξε ο πράκτορας το σημείο που υπήρχαν μέσα σε ειδικές συσκευασίες οι σοροί τριών μελών από το πλήρωμα του δεξαμενόπλοιου που είχε πάρει εχθές φωτιά στο μηχανοστάσιο, λύπη και στενοχώρια, άλλη μια εικόνα που μένει για πάντα χαραγμένη στην μνήμη.
Φθάνοντας στην Χίο συναντήθηκα με τον Υποπλοίαρχο που ήταν συμπατριώτης και η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, επίσης συναντήθηκα και γνώρισα τους γονείς του και καταλαβαίνετε πως ένιωσα βλεποντας την μητέρα του και φέρνοντας στο μυαλό μου την επικοινωνία μας την ημέρα του ατυχήματος.
Τέλος καλά, όλα καλά λοιπόν!!
Μετά από μερικούς μήνες και ενώ ήμουνα σε άλλο πλοίο της εταιρείας ενημερώθηκα από τον κύριο Σωτήρη Σαραντή τον εκπρόσωπο της εταιρείας στην Χίο για την βράβευσή μου από το American Propeller Club λόγω της συμμετοχή μας με το «ΜΑΡΙΒΙΚ» στο ατύχημα του δεξαμενόπλοιου.
Με εκτίμηση
Στυλιανός Κουμπιάς
Συνταξιούχος Πλοίαρχος Ε.Ν
